چونکه من از دست شدم، در ره من شیشه منه ...

همیشه عطر حضورت را هنوز بر درگاهی ظاهر نشده، حس می‌کنم.

آنچنان می‌آیی که چشم‌هایم مات هیبت‌ات می شود. چنان هجوم می‌آوری بر تمام روح و ذهن و دست‌هایم، که گویی دیگر بار توفان نوح وزیدن گرفته است. از فرسنگ‌ها فرسنگ، بوی تن‌ات را می‌شنوم. همیشه همان شرم و همان نگاه دزدکی ...

می‌خواهی قیل و قال راه بیاندازی و تا آنسوی نفسگاهمان، آمدنت را، بودنت را اعلان کنی ... اما هربار، نمی‌دانم چرا، آرام آرام می‌خزی و میان دستان بی‌رمق‌ام خودت را جای می‌دهی ... همیشه همینطور ناخوانده و ناگهانی ... همیشه همینطور نامنتظر و وحشی ... هنوز چشم‌هایم به آشوب آمدنت خو نکرده، دست‌هایم را می‌بری میان گیسوان بی‌انتهایت … میان شب‌های سکوت و ستاره و خنکای سینه‌هایت. آه که چقدر انبوه گیسوانم تشنه گرمای دستان توست …

وقتی که می‌آیی مدام باید میان انبوه واژه‌هایم جستجو کنم، مدام با خودم و با هزار هزار واژه انباشته در سلول‌های ذهنم کلنجار بروم تا آن کلام سزاوار حضورت را بیابم. هنوز هم، بر دروازه‌های شهر تن‌ام که نمایان می‌شوی، گیج و مبهوت ذره ذره اندامم را به زیر پاهایت قربانی می‌کنم. کاش خبرت را پیش از ولوله حضورت، پیغام می‌دادی …

پ.ن: دو چیز را در جهان بیشتر دوست می‌دارم: شعر و زن. شعر شعور و کشف و شهود هستی است و زن شعر هستی.