عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند ...

... کسی اینجا درون اتاقم نفس می کشد. درون همین کتاب ها و کاغذها و خرت و پرت های روی میزم. ناخوانده هنگامی که پنجره را باز کردم تا بوی برف را تنفس کنم به درون خزید. می خواستم ریه هایم را از سرمای دی ماه پر کنم. از لذت پراکنده شدن بخاری که از بازدمت به هوا بر می خیزد. سالهاست پای هیچ بنی بشری به این آرامگاه ساکت خاطره ها و لحظه هایم نرسیده. یعنی نگذاشتم که برسد. من با تمام نام ها و نشان ها در دل تمام پستوها و گذرگاه ها قرار گذاشته ام، به حریم خاطرات کهنه ام کاری نداشته باشند. لابد این یکی را ندیده بودم. این یکی را هنوز ندیده بودم که اینچنین آرام و بی صدا به درون اتاقم خزیده و لابلای جعبه شعرهای قدیمی ام، خودش را در کنار سطرهای نانوشته شان نشانده. شاید هم پیش از آمدنش، پیش از سروده شدن شان حتی، آنجا میان آن سطرهای نانوشته ام بوده و من بی خبر از گذشت این همه سال و ماه ندیده بودمش ...

-----

... دلتنگ رفتن اش بودم. قرار نبود این طور تمام شود. از کلام آخرش تشنگی هزار ساله ای به گوش می رسید که هیچ چشمه ای سیرابش نمی کرد. با لکنت و سراسیمه، کلمات از هم گسیخته و بی وزن را به دشتهای آن همه شوریدگی و جنون پرتاب می کرد. انگار از پس از این همه تکرار بی معنا، باد ناگهان با خودش آورده بود ... و بعد یک روز ناگهان با خودش برد. طوری که دیگر نبودنش را حتی نمی شد حس کرد. گویی آن همه دستها و نفسهای آتشین هرگز به هم گره نخورده بودند ...

-----

... غم انگیز است فکر کنی کسی جایی لابلای خط خطی های ذهنش نام تو را برجسته و رنگی نقاشی می کند اما بفهمی که او هرگز رنگ ها را نمی بیند.

کاش پیشتر، سال ها پیشتر بوی برف های دی ماه را به لابلای سطرهای نوشته شعرم می پاشیدم ... کاش آن پنجره لعنتی را سالها پیشتر باز می کردم ... هر چند می دانم آن سالهای دور نه برف بود و نه دی ماه، ماه بارش بود ...